Nereye Kadar?

Özel gereksinimli çocuğu olan aileler taşıdıkları yüklerden tam da bu haldeler. Hayat zaten bir sürü sorumluluk ve yükler barındırırken bizlerin yüklerinin daha da fazla olduğu kesin. Neden mi?

● Çocuklarımızın hastane işleri sürekli ve rutin yapılması gereken takipler içeriyor da ondan.

● Çocuklarımızın sık ve sürekli özel eğitim alması gerekiyor da ondan.

● Devletin verdiği özel egitim saatleri ile çocuğumuzun gelişmesi ve bağımsızlığa ulaşması olanaksız da ondan.

● Çocuklarımızın özel eğitimle kalmayıp aynı zaman da fizik tedavi, dil konuşma terapisi, ergoterapi, spor, müzik gibi bir çok ek egitim alması ve bunların hep cebimizden karşılanması gerekiyor da ondan.

●Çocuğumuzun ÇÖZGER raporu ile uğraşıp, eğitim raporu ile uğraşıp sonuç olarak kazandığımız haklarla okullarda dışlanıyor ve hizmet alamıyoruz da ondan.

● Biz hastayken, işimiz olduğunda ya da keyfiyen kendimize 1 saat ayırabilmek için bile hiç bir hizmet alamayıp almak istediğimizde de yine sadece paramızla bir şeyler yapabilmemiz bile çok lüks de ondan.

●Bizi, en zayıf noktamız evlatlarımızın sağlığına kavuşması için, istismar eden tüccarlar denetlenmiyor ve fırsat veriliyor da ondan.

● Kanunlarda yer alan insan haklarını elde etmek için bile uğraşmamız ve hatta savaşmamız gerekiyor da ondan.

●Toplumda empati kuramayan insanlara kendimizi anlatmak ve anlaşılmak zorunda kalmak için bile çabalamamız gerekiyor da ondan.

●Çocuklarımızın bizden sonrası için hiç bir çalışmanın ve netliğin olmamasının kaygısı ile yaşıyoruz da ondan.

Listenin sonu yok. Peki biz bu yükleri Nereye kadar taşıyacağız bilen var mı?